ḥanbalīte criticism of sufism: ibn taymiyya (d. 795/1328), a ḥanbalīte ascetic (zāhid)

This article analyzes the Western Orientalist arguments with regards to the characteristics of Ḥanbalīte School and of its criticism of Sufism. Revisiting the primary texts upon which they base their arguments, the article examines the consistency of Orientalists’ conclusions. Within this general framework, the article focuses more particularly on the nature of Ibn Taymiyya’s understanding of Sufism and describes his intellectual position regarding various leading historical figures in Sufi tradition.

Sufism ,

Ḥanbalītes ,

Qādiriyya ,

Ibn Taymiyya ,

Ibn al-‘Arabī ,

Inspiration (ilhām) ,

Independent legal judgment (ijtihād) ,

Ecstatic statements (shaṭaḥāt) ,

Mystical state of annihilation (fanā’) ,

Tasavvuf ,

Ḥanbeliyye ,

Ḳādiriyye ,

Bu makale birbiriyle sıkı bir şekilde irtibatlı üç mevzudan bahsetmektedir. Birinci mevzu, Ḥanbelī mezhebi mesuplarının tasavvufa yönelttikleri tarihī eleştirilerle alakalı olarak Batı akademi dünyasında ortaya konan çalışmaların bir değerlendirmeye tābi tutulmasına dāirdir. Makale, yaygın olan kanaatin aksine, Ḥanbelīlerin tasavvuf hususunda yeknesak ve tek bir çeşit entellektüel tavırlarının olmadığını şahid metinler üzerinden temellendirmeye çalışmaktadır. İkinci mevzu, İbn Teymiyye’nin tasavvuf anlayışı ve tasavvufa yönelttiği meşhur tenkidinin mahiyetinin ne ve nasıl olduğu üzerinde durmaktadır. Üçüncü mevzu ise, daha özelde George Makdisi tarafından konu hakkında İbn Teymiyye merkezli olarak ileri sürülen fikirlerin bir eleştiri süzgecinden geçirilmesi hakkındadır.

İbn Teymiyye ,

İbnu’l-‘Arabī ,

İlhām ,